Susan Leurs

Floortje

In 2018 krijg ik een mailtje van Floortje naar aanleiding van mijn serie over Pesten, die op dat moment in Centre Ceramique (2018/2019) hangt. Ze geeft aan in een depressie te zitten, en dit wordt mede veroorzaakt door haar pestverleden. Ze wil graag meedoen met het project omdat ze vind dat haar portret er ook tussen hoort te hangen. Als ik met haar afspreek om haar te portretteren hebben we een intens gesprek waarbij ze aangeeft een zware depressie te hebben en veel nadenkt over de dood. Ze blijkt niet alleen een pestverleden te hebben maar wordt ook gediagnosticeerd met autisme en NLD, daarnaast heeft ze door het pesten complexe PTSS ontwikkeld. Ze doet haar eigen kunstproject om haar depressie te verbeelden.

Nadat ik haar portret maak voor mijn Pest-serie blijven we contact houden en er ontstaat al vrij snel de intentie om haar te volgen en haar verhaal fotografisch vast te leggen. Er zijn momenten bij waarin het heel slecht met haar gaat, en daar hebben we dan gesprekken over. Dit vertaalt zich weer in de foto’s die ik maak. Wat me enorm intrigeert zijn de tekeningen die ze van zichzelf maakt waarin ze haar depressie blootlegt, maar ook de gedichten die ze schrijft. We besluiten om dit samen in een project te gieten.

Mijn intentie is niet alleen om haar verhaal te vertellen, maar ook als een van de deelnemers vanuit de Pest-serie uit te lichten wat pesten met je kan doen. Als fotograaf heb ik mezelf als doel gesteld om de mensen die ik portretteer een podium te geven. In een verhardende maatschappij is het juist zo belangrijk om oog te hebben voor mensen, begrip te tonen en niet te oordelen.