Nicole Hagesteijn
You can always do more
Gewapend met idealen en een mand vol zware boeken zet ik mijn eerste stappen door de draaideur van het opleidings ziekenhuis. Al vanaf mijn 12e wil ik dokter worden. Mensen gezond en gelukkig maken.
Ik ben totaal onvoorbereid op het feit dat ik als vrouw in de buitenwereld moet vechten om gehoord en gezien te worden. Tegelijkertijd moet ik mezelf beschermen tegen de ‘male gaze’ (en ‘the male hands’). Het is verwarrend om benaderd te worden als een pop waarmee je kunt spelen in plaats van als een professional. Hoe duidelijker ik mijn grenzen aangeef, hoe minder ik word gehoord. Bovendien lijkt het onmogelijk om de dokter te worden die ik wil zijn, hoe hard ik ook werk, hoe hard ik ook studeer.
Het zal nog zeker een decennium duren voordat ik begrijp, dat niet mijn onvermogen de beperkende factor is, maar dat het systeem waarin ik mijn werk probeer te doen steeds zand in de wielen gooit. Opleiders, managers, politici en zorgverzekeraars bepalen de spelregels in de zorg. In dit systeem zijn mijn patiënten afzonderlijke repetitieve projecten die efficiënt moeten worden afgehandeld.
Mijn collega’s en ik worden gebruikt als verwisselbare instrumenten. Gevoelens van angst, machteloosheid, overwerkt zijn, mislukking, schuld en verdriet zijn taboe. Afgaande op het grote aantal professionals dat op dit moment de zorg wil verlaten, lijkt de situatie in 2023 nog slechter te zijn dan in 1989, toen ik door de eerder genoemde draaideur liep.
Techniek: getinte cyanotypes, gedrukt op rijstpapier; analoog digitaal.