Connie Akkermans

War Child `36

Toen Maastricht bezet werd door de Duitsers, trok de wereld als een film voor de ogen van een vierjarige voorbij, een film die nog steeds geen einde kent. Terwijl het steeds moeilijker wordt om grip op het leven te houden en feit en fictie zich meer en meer met elkaar verweven, bestaat de angst door en voor de oorlog bij mijn moeder nog altijd.

Mijn moeder heeft op haar manier jarenlang talloze gedachten en verhalen of flarden van verhalen aan schriften toevertrouwd. Haar droom om schrijfster te worden vervloog door een volledig gebrek aan onderwijs tijdens maar ook na de oorlog. Voor een oudste kind van vijf, ging werk en geld voor school. De oorlogsverhalen die zij vertelt, haar herinneringen en angsten, hebben sinds mijn eerste herinneringen deel uitgemaakt van mijn leven. Ook haar kleinkinderen kregen haar verhalen met de paplepel ingegoten.

Ik zie oorlog in de foto’s die ik maak. Ik zie oorlog in de tekeningen van mijn kinderen. Een oorlog die wij nooit hebben meegemaakt en waarvoor mijn moeder dagelijks bidt dat wij dit nooit zullen meemaken.

Connie Akkermans